ในขณะที่ลูกหมูทั้งสามกำลังเดินทางกลับไปที่บ้านของพวกตนอยู่นั้น พลันก็ได้ มีหมาป่าตัวหนึ่งที่เดินดมกลิ่นหาเหยื่ออยู่ในป่าแถว ๆ นั้นเดินผ่านมา และได้แอบเห็น เจ้าหมาป่ารีบสะกดรอยติดตามหลังไปติด ๆ " ดีจัง มีลูกหมูน่าอร่อยตั้งหลายตัวแน่ะ... เราจะกินตัวไหนก่อนดีนะ.. " เมื่อลูกหมูทั้งสามตัวเดินทางแยกย้ายกันกลับไปที่บ้านตามลำดับแล้ว ซึ่งแน่นอนที่เจ้าหมาป่าก็ได้สะกดรอยติดตามไปติด ๆ เหมือนกัน มันพูดว่า " ข้าจะต้องกิน อ้ายหมูตัวที่ขี้เกียจที่สุด ที่สร้างบ้านด้วยฟางนั่นแหละก่อนอื่นใดเลยล่ะ " หมาป่าเมื่อมาถึงที่หน้าบ้านก็เคาะประตู.. ป๊อก.. " เปิดประตูเดี๋ยวนี้!.. "
หมาป่าพาดบันไดยาว ไปตรงที่หลังคา แล้วจากนั้นมันก็ได้ปีนขึ้นไปที่ข้างบน และเมื่อพวกลูกหมูทั้งสาม ได้แลเห็น.. น้องหมูตัวที่สามได้รีบพูดว่า " จุดไฟขึ้นที่เตาผิง! เร็ว" หมาป่าต้องโดนลวกด้วยน้ำร้อน และได้รับบาดเจ็บสาหัสจนขนตามร่างกาย ของมันได้ร่วงออกจนเกือบจะหมด.. และหลังจากนั้นหมาป่าก็ได้สำนึกและ หันมากลับตัวกลับใจเสียใหม่คือเป็นหมาป่าที่อ่อนโยน และอาศัยอยู่ในที่ของมัน อย่างสงบสุข ส่วนหมูผู้เป็นพี่ ๆ ทั้งสองตัวก็ตั้งใจจำเอาน้องหมูตัวสุดท้อง เป็นตัวอย่าง คือหันมาขยันหมั่นเพียรและไม่เกียจคร้าน ข้างฝ่ายแม่หมูก็ให้มีความสุข และพอใจเป็นอย่างมาก.. ทุกตัวได้อาศัยอยู่อย่างมีความเกี่ยวข้องที่ดีต่อกันและกันตลอดมา.. นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การเกียจคร้านไม่ได้ทำให้สบายจริงๆเลยแต่จะทำให้นำทุกข์ภัยมาสู่ตน ควรที่จะเป็นคนขยันดีกว่า